Wstęp do językoznawstwa

T

Metody dydaktyczne

wykład problemowy: ew1 – ew4,

Wykład jest zaliczane na podstawie ocen ze sprawdzianów

Skala ocen dla sprawdzianów pisemnych:

1. przy osiągnięciu przez studenta 51 – 59% maksymalnej liczby punktów – ocena: dostateczny (3,0)

2. przy osiągnięciu przez studenta 60 – 69% maksymalnej liczby punktów – ocena: dostateczny plus (3,5)

3. przy osiągnięciu przez studenta 70 – 79% maksymalnej liczby punktów – ocena: dobry (4,0)

4. przy osiągnięciu przez studenta 80 – 89% maksymalnej liczby punktów– ocena: dobry plus (4,5)

5. przy osiągnięciu przez studenta 90 – 100% maksymalnej liczby punktów – ocena: bardzo dobry (5,0)

- oceniane efekty z zakresu wiedzy (ew1, ew2, ew3, ew4): sprawdziany pisemne

- oceniane efekty z zakresu umiejętności (eu1, eu2,eu3): sprawdziany pisemne

- oceniane efekty z z zakresu kompetencji (ek1): sprawdziany pisemne

Metody weryfikacji i oceny stopnia osiągnięcia założonych efektów uczenia się:

• sprawdziany pisemne

tałcenia

1. Historia językoznawstwa w XX- Ferdinand de Saussure i początki strukturalizmu (Szkoła kazańska, „Kurs językoznawstwa ogólnego”), Tesnière i składnia zależnościowa, rozwój teorii walencji.

Szkoła praska i rozwój fonologii, glossematyka, szkoła londyńska, Jerzy Kuryłowicz, strukturalizm amerykański, Bloomfield i deskryptywizm, Harris i dystrybucjonalizm, hipoteza Sapira–Whorfa), Pike i tagmemika, Karl Bühler i „teoria języka”, Chomsky i gramatyka generatywno – transformacyjna, Langacker i kognitywizm,

2. Językoznawstwo – struktura i przedmiot badań. Definicje i rola języka

3.Fonetyka i fonologia – pojęcia fon, fonem, alofon, cecha dystynktywna, para minimalna

4.Morfologia – pojęcia morfem, morf, alomorf, klasyfikacja morfemów

5. Słowotwórstwo – mechanizmy słowotwórcze w j. niemieckim i polskim

6. Składnia – struktura zdania, szyk zdania

7. Semantyka – definicje znaczenia, badania semazjologiczne i onomazjologiczne

8. Pragmatyka – kontekst, implikatura, presupozycja, akt mowy

9.Językoznawstwo w ujęciu interdyscyplinarnym (lingwistyka stosowana, kontrastywna, etnolingwistyka, psycholingwistyka, socjolingwistyka, translatoryka, neurolingwistyka, juryslingwistyka, glottodydaktyka, dialektologia, tekstologia).

Grzegorczykowa, R. Wstęp do językoznawstwa, Warszawa 2007.

Helbig,G., Dzieje językoznawstwa nowożytnego, Wrocław 1982.

Kocsany, Piroska. Grundkurs. Linguistik. Ein Arbeitsbuch für Anfänger. Paderborn 2010.

T. Milewski, Językoznawstwo, Warszawa 2004..

K. Polański (ed.) Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Wrocław 2003.

T

T

Wykład informacyjny, praca w grupie z tekstami

Obecność na zajęciach. Aktywny udział w proseminarium, przygotowanie odpowiedzi na pytania dotyczące treści wykładu, opracowanie hasła dotyczącego ważnych osobowości z historii językoznawstwa (prezentacja w PowerPoint)oraz test końcowy. Test ma formę pisemną i sprawdza wiedzę zdobytą na wykładzie. Na test składa się 10 pytań otwartych. Ocena jest pozytywna w przypadku uzyskania 60% ogólnej liczby punktów. Test sprawdza wszystkie efekty kształcenia. Ocena końcowa z przedmiotu jest wypadkową wszystkich ocen cząstkowych, uzyskanych na zajęciach. Największą wagę ma ocena z testu.

Czasy przedhistoryczne i antyczne, glottogeneza, ewolucja pisma (pismo hieroglificzne, hieratyczne i demotyczne, Champollion i kamień z Rosetty, Henry Rawlinson i pismo klinowe, alfabet fenicki, grecki, cyryliczny, łaciński, Michael Ventris i pismo linearne A i B, pismo chińskie, alfabet runiczny, znaki diakrytyczne), dorobek starożytnych Indii (Panini), starożytnej Grecji (Platon, spór naturalistów i konwencjonalistów, analogistów i anomalistów) i Rzymu (Varro, Donatus), średniowiecze (scholastyka) i renesans (gramatyka z Port – Royal), językoznawstwo historyczno – porównawcze (bracia Schlegel, bracia Grimm, Rask, Bopp, Humboldt, Steinthal, Schleicher i teoria drzewa genealogicznego, Schmidt i teoria falowa), młodogramatyzm i okres przedstrukturalistyczny (bezwyjątkowość praw głosowych, Verner, Leskien, Brugmann, Paul, Delbrück, Whitney, indoeuropeistyka (hipotetyczny prajęzyk, charakterystyka rodzin językowych i języków), Ferdinand de Saussure i początki strukturalizmu (Szkoła kazańska, „Kurs językoznawstwa ogólnego”), Tesnière i składnia zależnościowa, rozwój teorii walencji.

Szkoła praska i rozwój fonologii, glossematyka, szkoła londyńska, Jerzy Kuryłowicz, strukturalizm amerykański, Bloomfield i deskryptywizm, Harris i dystrybucjonalizm, hipoteza Sapira–Whorfa), Pike i tagmemika, Karl Bühler i „teoria języka”, Chomsky i gramatyka generatywno – transformacyjna, Langacker i kognitywizm, języki sztuczne, leksykologia (semazjologia, etymologia, polisemia, homonimia, synonimia, antonimia, frazeologia, paremiografia, „–lekty” i „–nimy”), językoznawstwo w ujęciu interdyscyplinarnym (lingwistyka stosowana, kontrastywna, etnolingwistyka, psycholingwistyka, socjolingwistyka, translatoryka, neurolingwistyka, juryslingwistyka, glottodydaktyka, dialektologia, tekstologia).

Buβmann, H., Lexikon der Sprachwissenschaft, Stuttgart 2002.

Brandt, P. et al., Sprachwissenschaft, Köln 2006.

Busch, A./ Stenschke, O., Germanistische Linguistik, Tübingen 2008.

Grzegorczykowa, R. Wstęp do językoznawstwa, Warszawa 2007.

Helbig,G., Dzieje językoznawstwa nowożytnego, Wrocław 1982.

Hoffmann, L., (ed.), Sprachwissenschaft, Berlin 2000.

Knapp, A.,(ed.), Angewandte Linguistik, Tübingen 2007.

Kocsany, Piroska. Grundkurs. Linguistik. Ein Arbeitsbuch für Anfänger. Paderborn 2010.

T. Milewski, Językoznawstwo, Warszawa 2004..

K. Polański (ed.) Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, Wrocław 2003.