Seminarium magisterskie

Seminarium o tematyce kryminalistycznej i kryminologicznej IV rok studiów magisterskich na kierunku prawo.

Zajęcia informacyjne z elementami konwersatorium. Podawane są przykłady i kazusy do omawianych zagadnień.

Przygotowanie studenta do wyboru tematu zainteresowań w zakresie kryminalistyki i nauk pokrewnych i omówienie formalności i wymogów technicznych pracy magisterskiej.

Na zaliczenie seminarium składają się:

- obowiązkowe uczestnictwo w zajęciach;

- bieżąca weryfikacja wiedzy studenta w trakcie zajęć (efekty kształcenia w zakresie wiedzy);

- ocena poziomu aktywności na zajęciach, zwłaszcza udziału w dyskusjach, sposobu formułowania wypowiedzi, oparcia ich na orzecznictwie i poglądach doktryny oraz własnej umiejętności logicznego wnioskowania i argumentacji (efekty w zakresie umiejętności i kompetencji społecznych);

- ocena samodzielności i oryginalności w formułowaniu poglądów (efekty w zakresie umiejętności i kompetencji społecznych);

- przygotowanie referatów i prac pisemnych (efekty w zakresie wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych);

- przygotowanie pracy magisterskiej jako rozbudowanej pracy naukowej – jej przyjęcie przez promotora (prowadzącego seminarium) stanowi podstawę końcowego zaliczenia seminarium magisterskiego.

Egzamin pisemny lub ustny.

Kryteria oceniania:

5 - bardzo dobry – wyróżniające się osiągnięcia, student nie popełnia w zasadzie błędów merytorycznych ani formalnych, ewentualnie są to błędy sporadyczne i drobne

4+ - dobry plus – osiągnięcia powyżej średniego standardu, z pewnymi błędami

4 - dobry - solidna praca, ale student popełnia zauważalne błędy

3+ - dostateczny plus – osiągnięcia na średnim poziomie, zadowalające, ale ze znaczącymi błędami

3 - dostateczny – praca spełnia minimalne kryteria

2 - niedostateczny – student wykazuje podstawowe braki w opanowaniu materiału, nie spełnia minimalnych kryteriów

Kryminalistyka i Kryminologia - wybrane zagadnienia, m.in.:

I. Wprowadzenie w kryminalistykę:

1. Zapoznanie z ogólną charakterystyką przedmiotu;

2. Przypomnienie sensu pojęć, takich jak np. zdarzenie, czyn, miejsce zdarzenia, czas zdarzenia;

4. Przedstawienie dziejów kryminalistyki, w tym: Pierwotna myśl kryminalistyczna i jej rozwój, Początki i rozwój służb śledczych (Anglia, Francja Narodziny nauki kryminalistyki (działalność Bertillona, Galtona, Grossa, Henry’ego, Vuceticha);

6. Definicje kryminalistyki;

7. Funkcje kryminalistyki;

8. Kryminalistyka a inne dziedziny wiedzy (kryminologia, proces karny, prawo karne materialne, prawo karne wykonawcze, wiktymologia, psychologia sądowa i kryminalistyczna, psychiatria sądowa, nauki ścisłe)

II. Taktyka kryminalistyczna.

1. Taktyka i technika przestępstwa

1) Stadia realizacji czynu zabronionego i ich charakterystyka;

2) Sposoby popełniania przestępstw;

4) Stadia wykonania przestępstwa;

2. Taktyka organów ścigania zmierzająca do ujawnienia przestępstwa i wykrycia jego sprawcy.

a) Problemy etycznego postępowania pracowników aparatu ścigania i wymiaru sprawiedliwości;

b) Metodyka śledztwa (zagadnienie taktyki kryminalistycznej).

III. Technika kryminalistyczna

1. pojęcie techniki kryminalistycznej; technika kryminalistyczna a inne działy kryminalistyki.

2. zdarzenie kryminalistyczne, miejsce zdarzenia, czynności wykrywcze i dowodowe;

3. pojęcie śladu kryminalistycznego, systematyka śladów kryminalistycznych, funkcje śladów kryminalistycznych oraz technik prowadzących do ich ujawnienia; tzw. ślady negatywne i tzw. ślady zaniechania; ujawnienie śladów, techniczne i procesowe zabezpieczenie śladów, wnioskowanie na podstawie śladów, zbiory śladów kryminalistycznych,

4. identyfikacja kryminalistyczna: cel badań, cecha identyfikacyjna, typy identyfikacji, rodzaje identyfikacji; materiał dowodowy, porównawczy, wzorcowy i kontrolny, identyfikacja grupowa i indywidualna a grupyfikacja i indywidualizacja, wnioskowanie na podstawie śladów,

5. ekspertyza kryminalistyczna; opinia biegłego; przedmiot i zakres ekspertyzy, rodzaje ekspertyz, tzw. supereksperyza, tzw. dowód naukowy; wartość diagnostyczna i dowodowa, ocena dowodu w postępowaniu karnym oraz zastosowanie techniki kryminalistycznej w innych gałęziach prawa i w dyscyplinach pozaprawnych.

6. wizja lokalna;

7. eksperyment procesowo- kryminalistyczny; pojęcie, stosunek do innych czynności dowodowych, przesłanki przeprowadzenia eksperymentu, przedmiot eksperymentu, dokumentacja eksperymentu,

8. oględziny miejsca zdarzenia:

a) pojęcie oględzin i kryminalistycznego badania miejsca zdarzenia,

b) zabezpieczenie miejsca zdarzenia i czynności przygotowawcze,

c) organizacja pracy na miejscu zdarzenia,

d) zasady prowadzenia oględzin,

e) czas i zakres oględzin,

f) etapy przeprowadzania oględzin,

g) metody prowadzenia oględzin, wyznaczanie punktów odniesienia, punkty pomiarowe śladów, numeracja śladów,

h) ujawnianie i zabezpieczanie śladów na miejscu zdarzenia,

i) sprzęt i środki do prowadzenia oględzin,

j) dokumentacja oględzin;

9. zastosowanie fotografii w kryminalistyce: fotografia rejestracyjna- sygnalityczna, fotografia dokumentacyjna, fotografia badawcza; inne techniki rejestracji obrazu stosowane w kryminalistyce.

10. Badanie śladów dermastoskopijnych:

1) wprowadzenie,

2) poszczególne rodzaje śladów i ich badanie:

a) ślady linii papilarnych (daktyloskopia); chejroskopia, podoskopia, poroskopia, krawędzioskopia.

b) ślady czerwieni wargowej (cheiloskopia)

c) ślady małżowiny usznej (otoskopia);

3) ujawnianie i zabezpieczanie śladów dermatoskopijnych,

4) daktyloskopowanie osób i zwłok

5) Centralna Registratura Daktyloskopijna i AFIS,

6) problematyka wieku śladów daktyloskopijnych.

7) wnioskowanie na podstawie śladów dermatoskopijnych, ekspertyza, wartość diagnostyczna i dowodowa.

11. Badanie śladów użycia narzędzi (mechanoskopia)

1) pojęcie i klasyfikacja narzędzi,

2) cechy grupowe śladów narzędzi,

3) cechy indywidualne śladów narzędzi,

4) poszczególne rodzaje badań mechanoskopijnych, tj.: zamki, plomby, ślady na podłożu drewnianym, odłamki szkła;

5) ujawnianie i zabezpieczanie śladów mechanoskopijnych,

6) uzyskiwanie śladów mechanoskopijnych,

7) wnioskowanie na podstawie śladów mechanoskopijnych, ekspertyza mechanoskopijna, wartość diagnostyczna i dowodowa.

12. Kryminalistyczna problematyka broni palnej

1) pojęcie i klasyfikacja broni palnej

2) badanie broni palnej i jej cech konstytutywnych

3) identyfikacja broni na podstawie wystrzelonego pocisku,

4) identyfikacja broni na podstawie łuski,

5) badanie pozostałych śladów powystrzałowych (w tym w szczególności GSR),

6) określenie odległości i kierunku oddania strzału oraz ocena przestrzelin,

7) identyfikacja osoby strzelającej;

8) ujawnianie i zabezpieczanie śladów użycia broni palnej,

9) wnioskowanie na podstawie śladów użycia broni palnej, ekspertyza, wartość diagnostyczna i dowodowa.

13. Badanie śladów traseologicznych:

1) wprowadzenie;

2) ujawnianie i zabezpieczanie śladów traseologicznych;

3) badanie śladów stóp, ichnogram;

4) badanie śladów zwierząt;

5) badanie śladów środków transportu;

6) wnioskowanie na podstawie śladów traseologicznych, ekspertyza, wartość diagnostyczna i dowodowa.

14. Badania śladów zapachowych człowieka (osmologia, odorologia):

1) pojęcie śladu zapachowego

2) zabezpieczenie śladów zapachowych,

3) pobieranie materiału porównawczego,

4) badanie śladów zapachowych,

5) wnioskowanie na podstawie śladów odorologicznych, ekspertyza, wartość diagnostyczna i dowodowa.

15. Badanie śladów pamięciowych (wariografia kryminalistyczna, poligraf)

1) ślad pamięciowy,

2) budowa i działanie wariografu (poligrafu),

3) ekspertyza wariograficzna oparta na ustaleniu symptomów wiedzy badanego o realiach zdarzenia (metodą prof. M. Kulickiego), a inne ekspertyzy wariograficzne (poligraficzne),

4) zagadnienia procesowe przeprowadzenia badania wariograficznego,

5) wartość diagnostyczna i dowodowa ekspertyzy wariograficznej.

16. Badanie dokumentów:

1) pojęcie dokumentu w ujęciu kryminalistycznym,

2) podrobienie i przerobienie dokumentu.

3) badanie dokumentów i ich elementów:

- badanie dokumentów sporządzonych pismem ręcznym oraz podpisów i paraf na innych dokumentach: ustalenie autentyczności, identyfikacja wykonawcy,

- zabezpieczenia dokumentów publicznych i ich znaczenie

- uzyskanie materiału porównawczego,

- zabezpieczanie dokumentów do badań kryminalistycznych;

- wnioskowanie na podstawie dokumentów, ekspertyza, wartość diagnostyczna i dowodowa.

17. Wprowadzenie w pozostałe dziedziny techniki kryminalistycznej

1) kryminalistyczne znaczenie polimorfizmu DNA: DNA i mtDNA, ujawnienie i zabezpieczenie śladów zawierających DNA, techniki detekcji i analizy DNA i mtDNA: technika hybrydyzacji, enzymy restrykcyjne, metoda Sangera, sonda Jeffreys'a, RELP, PCR, baza danych DNA,

2) termoskopia: zjawiskowy ślad cieplny, rozróżnianie obiektów na podstawie emisyjności i różnic przewodnictwa cieplnego,

3) fonoskopia: identyfikacja osób, badanie mowy, lingwistyczna analiza mowy, badanie efektów akustycznych tła nagrania, identyfikacja magnetofonu, mikrofonu, taśmy magnetofonowej i pomieszczenia; określenie stanu psychofizycznego, zabezpieczanie materiału dowodowego, pobranie materiału porównawczego, ekspertyza fonoskopijna,

4) badanie mikrośladów: pojęcie, cechy, ujawnianie i zabezpieczanie, poszukiwanie i zabezpieczanie materiału porównawczego, opinia z badania mikrośladów,

5) badania fizykochemiczne w kryminalistyce: metody badawcze.

IV. Profilaktyka kryminalistyczna

a) Pojęcie i zakres profilaktyki kryminalistycznej;

b) Profilaktyczne funkcje organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości;

c) Środki zapobiegania przestępczości;

1) B. Hołyst, Kryminalistyka, Warszawa 2010,

2) M. Goc, E. Gruza, J. Moszczyśki, Kryminalistyka, czyli rzecz o metodach śledczych, Warszawa 2011.

Literatura uzupełniająca:

1) P. Horoszowski, Od zbrodni do kary, Warszawa 1963.

2) T. Hanausek, Zarys taktyki kryminalistycznej, Warszawa 1994.

3) S. Pikulski, Podstawowe zagadnienia taktyki kryminalistycznej, Białystok 1997

4) Ekspertyza sądowa, praca pod. red. J. Wójcikiewicza, Kraków 2007

5) B. Sygit, Przestępcy i ich ofiary, Poznań 1995.

6) B. Sygit, Zachowania pozorujące przestępstwa. Studium kryminalistyczne, Warszawa-Poznań 1981.

7) T. Tomaszewski, Alibi. Problematyka kryminalistyczna, Warszawa 1993.

8) J. Wnorowski, Sposób działania jako środek identyfikacji sprawcy przestępstwa, Warszawa 1978

Liczba punktów ECTS określona jest w planie studiów (siatce godzin), dostępnym na stronie internetowej Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego.

- metoda problemowa, z wykorzystaniem jej różnych odmian, np. burzy mózgów;

- metoda seminaryjna (dyskusja nad zagadnieniami z zakresu zainteresowań studentów, tekstami naukowymi, orzecznictwem itp.); możliwe korzystanie z innych metod dyskusji (np. debata oxfordzka, panelowa, okrągłego stołu); metoda referatu połączona z metodami dyskusji, także np. w ramach czynnego udziału w studenckich konferencjach naukowych;

- metoda studium przypadku (rozwiązywanie kazusów prawniczych);

- metoda obserwacji - uczestniczenie np. w rozprawach sądowych, postępowaniach przed organami administracji, konferencjach naukowych;

- metoda projektu - zwłaszcza w przygotowaniu pracy magisterskiej i jej obrony.

Na zaliczenie seminarium składają się:

- obowiązkowe uczestnictwo w zajęciach;

- bieżąca weryfikacja wiedzy studenta w trakcie zajęć (efekty kształcenia w zakresie wiedzy);

- ocena poziomu aktywności na zajęciach, zwłaszcza udziału w dyskusjach, sposobu formułowania wypowiedzi, oparcia ich na orzecznictwie i poglądach doktryny oraz własnej umiejętności logicznego wnioskowania i argumentacji (efekty w zakresie umiejętności i kompetencji społecznych);

- ocena samodzielności i oryginalności w formułowaniu poglądów (efekty w zakresie umiejętności i kompetencji społecznych);

- przygotowanie referatów i prac pisemnych (efekty w zakresie wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych);

- przygotowanie pracy magisterskiej jako rozbudowanej pracy naukowej – jej przyjęcie przez promotora (prowadzącego seminarium) stanowi podstawę końcowego zaliczenia seminarium magisterskiego.

Kryteria oceniania:

5 - bardzo dobry – wyróżniające się osiągnięcia, student nie popełnia w zasadzie błędów merytorycznych ani formalnych, ewentualnie są to błędy sporadyczne i drobne

4+ - dobry plus – osiągnięcia powyżej średniego standardu, z pewnymi błędami

4 - dobry - solidna praca, ale student popełnia zauważalne błędy

3+ - dostateczny plus – osiągnięcia na średnim poziomie, zadowalające, ale ze znaczącymi błędami

3 - dostateczny – praca spełnia minimalne kryteria

2 - niedostateczny – student wykazuje podstawowe braki w opanowaniu materiału, nie spełnia minimalnych kryteriów

- pogłębianie wiedzy o wybranej dziedzinie nauki, zwłaszcza w zakresie tematów stanowiących przedmiot szczególnych zainteresowań studentów w ramach samodzielnej pracy i dyskusji w grupie poprzez:

- interpretację i ocenę regulacji prawnych lub praktyk administracyjnych,

- krytyczną analizę tekstów doktryny i orzecznictwa, także obcojęzycznych,

- rozwiązywanie zaawansowanych kazusów.

- pogłębiona metodologia przygotowywania ustnych i pisemnych wypowiedzi naukowych:

- formułowanie rozbudowanych problemów i hipotez badawczych,

- rozwijanie umiejętność argumentacji prawniczej, używanie rozbudowanych form argumentacyjnych adekwatnych do określonej sytuacji, korzystanie z narzędzi perswazji, odpieranie zarzutów,

- wyciąganie wniosków w oparciu o rozbudowaną argumentację, rozbudowanie uzasadnianie formułowanych opinii,

- budowanie prawidłowej struktury wypowiedzi naukowej w wersji rozbudowanej, wymogi formalne dla rozbudowanych i zaawansowanych prac naukowych;

- zasady etyki prowadzenia badań naukowych (w tym poszanowanie własności intelektualnej), służby publicznej i wykonywania zawodów prawniczych;

- przygotowanie do ewentualnego podjęcia studiów doktoranckich.

Literatura podstawowa dla wszystkich uczestników seminarium:

1. M. Stahl (red.), Prawo administracyjne. Pojęcia, instytucje, zasady w teorii i orzecznictwie wyd.5 Warszawa 2013, wyd. 6 Warszawa 2016;

2. Z. Duniewska i inni (red.) Prawo administracyjne materialne wyd.2 Warszawa 2016;

Literatura uzupełniająca - dostosowana do wybranego tematu pracy magisterskiej, np.

M. Górski (red.), Prawo ochrony środowiska, wyd. 3 Warszawa 2018

oraz inne pozycje literatury wskazane w toku zajęć przez prowadzącego seminarium. Wszystkie wymienione pozycje literatury są dostępne w zasobach bibliotecznych Wydziału Prawa i Administracji UŁ i Biblioteki UŁ, bądź też mogą być udostępnione przez prowadzącego seminarium.

Liczba punktów ECTS określona jest w planie studiów (siatce godzin), dostępnym na stronie internetowej Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego.

- metoda problemowa, z wykorzystaniem jej różnych odmian, np. burzy mózgów;

- metoda seminaryjna (dyskusja nad zagadnieniami z zakresu zainteresowań studentów, tekstami naukowymi, orzecznictwem itp.); możliwe korzystanie z innych metod dyskusji (np. debata oxfordzka, panelowa, okrągłego stołu); metoda referatu połączona z metodami dyskusji, także np. w ramach czynnego udziału w studenckich konferencjach naukowych;

- metoda studium przypadku (rozwiązywanie kazusów prawniczych);

- metoda obserwacji - uczestniczenie np. w rozprawach sądowych, postępowaniach przed organami administracji, konferencjach naukowych;

- metoda projektu - zwłaszcza w przygotowaniu pracy magisterskiej i jej obrony.

Na zaliczenie seminarium składają się:

- obowiązkowe uczestnictwo w zajęciach;

- bieżąca weryfikacja wiedzy studenta w trakcie zajęć (efekty kształcenia w zakresie wiedzy);

- ocena poziomu aktywności na zajęciach, zwłaszcza udziału w dyskusjach, sposobu formułowania wypowiedzi, oparcia ich na orzecznictwie i poglądach doktryny oraz własnej umiejętności logicznego wnioskowania i argumentacji (efekty w zakresie umiejętności i kompetencji społecznych);

- ocena samodzielności i oryginalności w formułowaniu poglądów (efekty w zakresie umiejętności i kompetencji społecznych);

- przygotowanie referatów i prac pisemnych (efekty w zakresie wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych);

- przygotowanie pracy magisterskiej jako rozbudowanej pracy naukowej – jej przyjęcie przez promotora (prowadzącego seminarium) stanowi podstawę końcowego zaliczenia seminarium magisterskiego.

Kryteria oceniania:

5 - bardzo dobry – wyróżniające się osiągnięcia, student nie popełnia w zasadzie błędów merytorycznych ani formalnych, ewentualnie są to błędy sporadyczne i drobne

4+ - dobry plus – osiągnięcia powyżej średniego standardu, z pewnymi błędami

4 - dobry - solidna praca, ale student popełnia zauważalne błędy

3+ - dostateczny plus – osiągnięcia na średnim poziomie, zadowalające, ale ze znaczącymi błędami

3 - dostateczny – praca spełnia minimalne kryteria

2 - niedostateczny – student wykazuje podstawowe braki w opanowaniu materiału, nie spełnia minimalnych kryteriów

- pogłębianie wiedzy o wybranej dziedzinie nauki, zwłaszcza w zakresie tematów stanowiących przedmiot szczególnych zainteresowań studentów w ramach samodzielnej pracy i dyskusji w grupie poprzez:

- interpretację i ocenę regulacji prawnych lub praktyk administracyjnych,

- krytyczną analizę tekstów doktryny i orzecznictwa, także obcojęzycznych,

- rozwiązywanie zaawansowanych kazusów.

- pogłębiona metodologia przygotowywania ustnych i pisemnych wypowiedzi naukowych:

- formułowanie rozbudowanych problemów i hipotez badawczych,

- rozwijanie umiejętność argumentacji prawniczej, używanie rozbudowanych form argumentacyjnych adekwatnych do określonej sytuacji, korzystanie z narzędzi perswazji, odpieranie zarzutów,

- wyciąganie wniosków w oparciu o rozbudowaną argumentację, rozbudowanie uzasadnianie formułowanych opinii,

- budowanie prawidłowej struktury wypowiedzi naukowej w wersji rozbudowanej, wymogi formalne dla rozbudowanych i zaawansowanych prac naukowych;

- zasady etyki prowadzenia badań naukowych (w tym poszanowanie własności intelektualnej), służby publicznej i wykonywania zawodów prawniczych;

- przygotowanie do ewentualnego podjęcia studiów doktoranckich.