Recepcja i analiza dzieł sztuki

T

- wspólna analiza dzieł i dyskusja (jest obowiązkowa) - narzędzia do analizy nie są arbitralnymi systemami, a ilustrują rozmaite różnice percepcyjne, interpretacyjne, które nie tylko są uprawnione, ale tworzą sedno tzw. świata sztuki

- analiza konkretnych reprodukcji dzieł sztuki z wykorzystaniem narzędzi interpretacyjnych zawartych w lekturze obowiązkowej

- samodzielna interpretacja dzieła sztuki

Zadanie polega na systematycznym przygotowywaniu się i samodzielnym napisaniu analizy z wykorzystaniem poznanych narzędzi.

Kryteria oceny:

- Znajomość terminologii.

- Szczegółowość obserwacji.

- Ogólna orientacja humanistyczna: trafne odniesienia intertekstualne.

50 % oceny - to obecność i aktywność na zajęciach

50% oceny - końcowa praca

1. Analiza formy: hierarchizacja elementów: formy główne i poboczne i ich szczegóły, napięcia kierunkowe, charakterystyka opozycji formalnych (otwarty/zamknięty, płaszczyzna/głębia, jasność/niejasność, linearny/malarski, wielość/jedność).

3. Analiza formalno-ekspresyjna: charakterystyka punktów, linii i płaszczyzn; ekspresja autora, postaci przedstawionych, odbiorcy.

3. Analiza treści: poziomy treści wg Ervina Panofsky’ego i Rudolfa Wittkowera.

4. Analiza zależności intertekstualnych i elementy analizy strukturalnej: odmiany nawiązań do innych dzieł, strategii twórczych oraz szeroko rozumianego społeczno-kulturowego otoczenia.

Obowiązkowa. Zawiera teksty/fragmenty ważnych opracowań na temat danego typu analizy lub teksty źródłowe, od których wywodzi się dane typy analiz:

1. Wölfflin Heinrich, Podstawowe pojęcia historii sztuki, tłum. Danuta Hanulanka, Ossolineum, Wrocław 1962 (fragmenty o malarstwie i rzeźbie). Lub wydanie późniejsze.

2. Eco Umberto, Komunikat estetyczny, w: tegoż, Nieobecna struktura, tłum. Adam Weinsberg i Paweł Bravo, Wydawnictwo KR, Warszawa 1996.

3. Panofsky Ervin, Studia z historii sztuki, i przedmowa Jan Białostocki, tłum. Wielu autorów, PIW, Warszawa 1971.

4. Wittkower Rudolf, Interpretacja symboli wizualnych, w: Symbole i symbolika, red. Michał Głowiński, tłum. Grażyna Borkowska i inni, Czytelnik, Warszawa 1990.

5. Kandinsky Wassily, Punkt i linia a płaszczyzna. Przyczynek do analizy elementów malarskich, tłum. Stanisław Fijałkowski, PIW, Warszawa 1986.

6. Anna Burzyńska, Poststrukturalizm, w: Anna Burzyńska, Michał Paweł Markowski, Teorie literatury XX wieku. Podręcznik, Znak, Kraków 2006, s. 305-351.

Uzupełniająca. Zawiera pozycje bogato ilustrowane, popularyzujące sztukę poprzez przystępne analizy dzieł na ogół bardzo znanych (1- 4) oraz książkę zawierającą brawurowe, ale i kontrowersyjne interpretacje (5):

1. Bolaños Atienza María, Jak czytać sztukę, tłum. Beata Haniec, Buchmann, 2008.

2. De Rynck Patrick, Jak czytać malarstwo: rozwiązywanie zagadek, rozumienie i smakowanie dzieł dawnych mistrzów, tłum. Piotr Nowakowski, Universitas, Kraków 20 05.

3. Thompson Jon, Jak czytać malarstwo współczesne: rozwiązywanie zagadek, rozumienie i smakowanie dzieł mistrzów od Courbeta do Warhola, tłum. Joanna Holzman, Universitas, Kraków 2006.

4. Ian Jeffrey, Jak czytać fotografię: lekcje mistrzów fotografii, przedm. Max Kozloff, tłum. Jakub Jedliński, Universitas, Kraków 2009.

5. Arasse Daniel, Nie widać nic, tłum. Anna Arno, DodoEditor, Kraków 2012.

T

W przypadku zaległości należy przygotować się do końcowego indywidualnie przygotowanego kolokwium obejmującego zakres tych zaległości, odbędzie się ono, w rzeczywistym czasie ostatnich zajęć, tj. 15 czerwca.

- wspólna analiza dzieł i dyskusja (jest obowiązkowa) - narzędzia do analizy nie są arbitralnymi systemami, a ilustrują rozmaite różnice percepcyjne, interpretacyjne, które nie tylko są uprawnione, ale tworzą sedno tzw. świata sztuki

- analiza konkretnych reprodukcji dzieł sztuki z wykorzystaniem narzędzi interpretacyjnych zawartych w lekturze obowiązkowej

- samodzielna interpretacja dzieła sztuki

Zadanie polega na systematycznym przygotowywaniu się i samodzielnym napisaniu analizy z wykorzystaniem poznanych narzędzi.

Kryteria oceny:

- Znajomość terminologii.

- Szczegółowość obserwacji.

- Ogólna orientacja humanistyczna: trafne odniesienia intertekstualne.

50 % oceny - to obecność i aktywność na zajęciach

50% oceny - końcowa praca

1. Analiza formy: hierarchizacja elementów: formy główne i poboczne i ich szczegóły, napięcia kierunkowe, charakterystyka opozycji formalnych (otwarty/zamknięty, płaszczyzna/głębia, jasność/niejasność, linearny/malarski, wielość/jedność).

3. Analiza formalno-ekspresyjna: charakterystyka punktów, linii i płaszczyzn; ekspresja autora, postaci przedstawionych, odbiorcy.

3. Analiza treści: poziomy treści wg Ervina Panofsky’ego i Rudolfa Wittkowera.

4. Analiza zależności intertekstualnych i elementy analizy strukturalnej: odmiany nawiązań do innych dzieł, strategii twórczych oraz szeroko rozumianego społeczno-kulturowego otoczenia.

Obowiązkowa. Zawiera teksty/fragmenty ważnych opracowań na temat danego typu analizy lub teksty źródłowe, od których wywodzi się dane typy analiz:

1. Wölfflin Heinrich, Podstawowe pojęcia historii sztuki, tłum. Danuta Hanulanka, Ossolineum, Wrocław 1962 (fragmenty o malarstwie i rzeźbie). Lub wydanie późniejsze.

2. Eco Umberto, Komunikat estetyczny, w: tegoż, Nieobecna struktura, tłum. Adam Weinsberg i Paweł Bravo, Wydawnictwo KR, Warszawa 1996.

3. Panofsky Ervin, Studia z historii sztuki, i przedmowa Jan Białostocki, tłum. Wielu autorów, PIW, Warszawa 1971.

4. Wittkower Rudolf, Interpretacja symboli wizualnych, w: Symbole i symbolika, red. Michał Głowiński, tłum. Grażyna Borkowska i inni, Czytelnik, Warszawa 1990.

5. Kandinsky Wassily, Punkt i linia a płaszczyzna. Przyczynek do analizy elementów malarskich, tłum. Stanisław Fijałkowski, PIW, Warszawa 1986.

6. Anna Burzyńska, Poststrukturalizm, w: Anna Burzyńska, Michał Paweł Markowski, Teorie literatury XX wieku. Podręcznik, Znak, Kraków 2006, s. 305-351.

Uzupełniająca. Zawiera pozycje bogato ilustrowane, popularyzujące sztukę poprzez przystępne analizy dzieł na ogół bardzo znanych (1- 4) oraz książkę zawierającą brawurowe, ale i kontrowersyjne interpretacje (5):

1. Bolaños Atienza María, Jak czytać sztukę, tłum. Beata Haniec, Buchmann, 2008.

2. De Rynck Patrick, Jak czytać malarstwo: rozwiązywanie zagadek, rozumienie i smakowanie dzieł dawnych mistrzów, tłum. Piotr Nowakowski, Universitas, Kraków 20 05.

3. Thompson Jon, Jak czytać malarstwo współczesne: rozwiązywanie zagadek, rozumienie i smakowanie dzieł mistrzów od Courbeta do Warhola, tłum. Joanna Holzman, Universitas, Kraków 2006.

4. Ian Jeffrey, Jak czytać fotografię: lekcje mistrzów fotografii, przedm. Max Kozloff, tłum. Jakub Jedliński, Universitas, Kraków 2009.

5. Arasse Daniel, Nie widać nic, tłum. Anna Arno, DodoEditor, Kraków 2012.